tag:blogger.com,1999:blog-121675446376054372024-03-05T09:51:03.721-08:00@EfhvosO σημερινός έφηβος, είναι εδώ.Netpawnhttp://www.blogger.com/profile/11468770443165842318noreply@blogger.comBlogger54125tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-20823255895285763672011-03-28T10:51:00.001-07:002011-03-28T11:07:04.433-07:00Οσο εχω φωνη..Ενα τραγουδακι απο τον ηρωα που εχει αυτο τον τιτλο με εκανε να θυμηθω οτι εχω φωνη και οτι πρεπει να τη χρησιμοποιω. <br />Τελευταια βρισκω ικανοποιηση να κανω τις σκεψεις μου ριμες, το γουσταρω μα ηθελα να γραψω και εδω στο μπλογκ ακομη ενα κειμενο.<br />Τη συνεχεια της φρασης αυτης ο καθενας τη συνεχιζει οπως γουσταρει.<br />Οσο εχω φωνη...θελω να σωπαινω. <br />και αν καποιος το παραδεχοταν, μαγκια του.<br />Οσο εχω φωνη...αλλο τοσο θα τη βγαζω..αυτη ειναι η συνεχεια του ηρωα και εγω ταυτιζομαι.<br />Οσο εχω φωνη...αλλο τοσο θα υπαρχω...και ετσι δινει ενα ακομη νοημα στη δυναμη του λογου. <br />Γιατι αν δεν το εχετε καταλαβει, μας εχουν παρει τα παντα. <br />Μας εχει μεινει το μυαλο μας και η φωνη μας για να φωναζουμε αυτα που πιστευουμε. <br />Αν κραταμε τη φωνη μεσα μας εχουμε χασει το παιχνιδι. <br />Δε θα αλλαξει τιποτα οσο μενουμε κλεισμενοι στα καβουκια μας.<br /><br /><br />Η μονες μαχες που χανονται ειναι αυτες που δε δοθηκαν ποτε..Giannis Sk.http://www.blogger.com/profile/03097115822206608124noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-79146035731807259172011-03-28T10:35:00.000-07:002011-03-28T10:41:21.177-07:00Μάθε από τα λάθη σου<span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>Δεν έχω τίποτα συγκεκριμένο να γράψω στο συγκεκριμένο άρθρο, απλά έχω μία συμβουλή η οποία κατά την γνώμη μου είναι από τις πιο χρήσιμες κατά την διάρκεια της ζωής μας. Να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Φυσιολογικό είναι την πρώτη φορά που κάνουμε κάτι, να κάνουμε διάφορα λάθη, να δυσκολευτούμε, αλλά σε περίπτωση που κάθε φορά προσπαθούμε και από λίγο να επικεντρωνόμαστε στα λάθη μας και να βελτιωνόμαστε, γινόμαστε καλύτεροι και ικανότεροι άνθρωποι. Προοδεύουμε. Είναι από τα χειρότερα πράγματα ένας άνθρωπος να μένει στάσιμος. Ειδικά ένας νέος όπως εμείς. Ειδικά όταν ο έξω κόσμος εξελίσσεται με ταχείς ρυθμούς. Σε περίπτωση που κάθε φορά διορθώνουμε και από ένα μικρό ή μεγάλο λαθάκι, μπορούμε να φτάσουμε ένα πολύ υψηλό επίπεδο. Θέληση να υπάρχει, αλλά πραγματική θέληση...Alkishttp://www.blogger.com/profile/16709966839733843156noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-32093386707784436772011-03-24T09:26:00.001-07:002011-03-24T09:36:55.742-07:00Χαλαρωστε..Ειδα ενα ντοκιμαντερ με μεξικανους, κουβανους και τζαμαικανους.<br />ΡΕ ΟΙ ΤΥΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΣΜΑΡΑ ΤΟΥΣ, ΚΑΝΟΥΝ ΜΑΥΡΟ ΚΑΙ ΠΙΝΟΥΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΑ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΝΑ ΖΟΥΝ ΩΣ ΤΑ ΟΓΔΟΝΤΑ-ΕΝΕΝΗΝΤΑ...<br /><br />και να ζουν καλα! Με αξιοπρεπεια! (τις περισσοτερες φορες..)<br /><br />Ζουν μεσα στη φτωχεια αλλα δεν τους νοιαζει. Εμεις εδω κοντευουμε να πεθανουμε για μια κωλοοικονομικη κριση. Και πιστεψτε με γι'αυτο δε φταινε τα χορτα που καπνιζουν καθημερινα σαν τον πρωινο καφε τους. Απλα δεν τα παιρνουν όλα τοσο στα σοβαρα. Ισως ο δικος μας κοσμος εχει αποκτησει μια τεραστια ταχυτητα η οποια δε μας επιτρεπει να κανουμε λιγη πλακιτσα, λιγο χαβαλε, να χαλαρωσουμε..<br /><br />Ολοι τρεχουμε σε αγγλικα, γαλλικα, μπαλετα, πιανο, μπασκετ, ποδοσφαιρα..<br /><br />Βρισκουμε αληθεια λιγη ωρα για μας? Για να κανουμε κατι που το γουσταρουμε, κατι εξω απο τα συνηθισμενα? Ειναι πολυ λιγα αυτα τα ατομα και εγω τους βγαζω το καπελο.<br /><br />Μην κανετε τα καθημερινα, απλα και συνηθισμενα!<br />Πειραματιστειτε. Ισως δυσκολευτειτε στην αρχη. Ενταξει ολοι μας πακετωθηκαμε ολοι μας φαγαμε ηττες..(που λενε οι Ladose) αλλα μετα ολα βρισκουν το δρομο τους.<br />Καντε κατι πιο πνευματικο, κατι πιο επαναστατικο.<br />Μην τρωτε τις καθημερινες μαλακιες που σας σερβιρουν...Giannis Sk.http://www.blogger.com/profile/03097115822206608124noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-83221082705169805792011-03-24T02:57:00.000-07:002011-03-24T02:57:37.654-07:00Η Ιθάκη κάθε Οδυσσέα.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">"Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος.". Τι πιο ρεαλιστικό, βαθύ και αληθινό από αυτόν τον στίχο; Γιατί, αυτή είναι η αλήθεια. Η ζωή είναι ένα ταξίδι. Έχει έναν μοναδικό προορισμό. Τον θάνατο. Ένα παράξενο και παράδοξο ταξίδι χωρίς διαφυγή. Παλεύεις να επιβιώσεις, γιατί ο προορισμός σου είναι το τέλος. Αλλά η ζωή πολλές φορές μας φαίνεται χάλια. Πολλές φορές είναι χάλια, επειδή εμείς την κάνουμε. "Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις. Αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου. Αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου...". Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, πολλές φορές τα δημιουργούμε οι ίδιοι. Στην κυριολεξία, πρέπει να εύχεσαι, όπως λέει ο Καβάφης, να 'ναι μακρύς ο δρόμος. Με τους πόνους, τις χαρές, "<span class="Apple-style-span" style="font-size: x-small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><b>Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι</b></span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: x-small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><b>που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά<br />
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,<br />
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,<br />
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,<br />
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,<br />
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,<br />
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,<br />
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,<br />
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους..." </b><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="color: #000099; font-family: Verdana; font-size: x-small;">.</span>. Γιατί ο προορισμός τίποτα δεν είναι. Ένας ψυχρός, μοναχικός θάνατος. <i>Όλοι ζούμε μαζί, για να πεθάνουμε μόνοι. </i>Τελικά λοιπόν, όλοι γεννιόμαστε για τον προορισμό, μα όλοι ζούμε για το ταξίδι...</span></span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: x-small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: small;"></span>... </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: x-small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><b>Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.</b></span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-size: x-small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><b>Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.<br />
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.<br />
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει<br />
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,<br />
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,<br />
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.<br />
Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.<br />
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.<br />
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.<br />
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.<br />
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,<br />
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.</b></span></span></div>Netpawnhttp://www.blogger.com/profile/11468770443165842318noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-29743017929913017042011-03-22T07:03:00.000-07:002011-03-22T07:15:20.304-07:00Ένα τέλος = Μια αρχήΠολλές φορές στεναχωριόμαστε υπερβολικά όταν έρχεται ένα τέλος σε οτιδήποτε στην ζωή μας. Συχνά κολλάμε σε αυτό που τέλειωσε και το σκεφτόμαστε συνέχεια, κοιτάμε πίσω μας αντί να κοιτάμε μπροστά...Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Σαφώς και πρέπει να κοιτάει το παρελθόν και να μαθαίνει από αυτό αλλά ποτέ δεν πρέπει να κολλάει σε αυτό και να μην κοιτάει το μέλλον. Ότι έγινε έγινε, ότι τέλειωσε τέλειωσε, ίσως να ξαναεπαναληφθεί κάτω από διαφορετικές προυποθέσεις αλλά ποτέ κατά τον ίδιο τρόπο, όπως παλαιότερα. Ίσως να είναι πιο ευχάριστο, ίσως πιο δυσάρεστο μα σίγουρα διαφορετικό. Πάντως σίγουρα κάθε φορά που τελειώνει κάτι αρχίζει κάτι άλλο. Γι' αυτό σκεφτόμενοι θετικά πάντα θα πρέπει να βλέπουμε την καινούργια αρχή και να προσπαθούμε να είναι όσο το δυνατόν καλύτερη, πιο επιτυχημένη και να μάθουμε να μην κάνουμε τα ίδια λάθη με το παρελθόν. Δυστυχώς πολλές φορές ζούμε επαναπαυμένοι στο παρόν και ξεχνάμε ότι όλο αυτό που ζούμε κάποτε θα τελειώσει, γιατί όλα έχουν ένα τέλος. Και δυστυχώς όταν τελειώσει πολλές φορές χανόμαστε και γινόμαστε υπερβολικά απαισιόδοξοι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι από την στιγμή που κάτι τελειώνει αρχίζει κάτι καινούργιο που από εμάς τους ίδιους εξαρτάται αν θα είναι χειρότερο ή καλύτερο. Άλλωστε συχνά ψάχνουμε μία αφορμή για μία νέα αρχή, όταν όμως μας δίνεται δεν είμαστε ευχαριστημένοι ή δεν είμαστε τόσο πρόθυμοι για μία ριζική αλλαγή. Και όμως δεν θα έπρεπε; Εγώ θα συνιστούσα λοιπόν να μαθαίνουμε από τα λάθη του παρελθόντος, να μην επαναπαυόμαστε στο παρόν και πάντα να προσπαθούμε να βελτιωνόμαστε στο μέλλον. Ότι έγινε έγινε, δεν πρόκειται να αλλάξει εκτός και αν το προσπαθήσουμε...Alkishttp://www.blogger.com/profile/16709966839733843156noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-13259187429070466692011-03-21T07:49:00.000-07:002011-03-21T07:49:39.339-07:00Πέρι δικτύωσης.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Είμαστε η γενιά του facebook. Της αποξένωσης, της απομόνωσης, τα θύματα της κοινωνικής δικτύωσης, του twitter, του πληκτρολογίου και τα λοιπά. Αυτό λένε πως είμαστε. Ναι ρε φίλε, θα μπω "μια ώρα" στο ίντερνετ, και τελικά θα κάτσω τρεις. Θα μιλάω με τις ώρες στο facebook, με τους φίλους μου. Θα παίζω ηλίθια παιχνιδάκια στο ίντερνετ για να περάσω την ώρα μου. Αυτό δεν με κάνει ούτε εθισμένο, ούτε άχρηστο, ούτε καταδικασμένο. Μπορεί να μην διαβάσω μια μέρα και να μπω στο ίντερνετ. Δεν σημαίνει πως δεν διάβασα λόγω του ίντερνετ. Δεν διάβασα λόγω <u>του διαβάσματος.</u> Δεν είμαι εγώ ο εθισμένος και οι υπόλοιποι τα διαβαστερά παιδιά. Όταν μπαίνω στις 4 το μεσημέρι στο facebook έχει 1000 άτομα μέσα. Έτσι επικοινωνούμε, σπάμε πλάκα, παίζουμε, μιλάμε. Δεν είναι ότι λέμε "ti kneis? kla. ti nea? kla." αυτό ΝΑΙ, είναι χάσιμο χρόνου. <span class="Apple-style-span" style="background-color: yellow;"><span class="Apple-style-span" style="color: blue;">Τ<span class="Apple-style-span">ο facebook, είναι η βόλτα μου με τους φίλους μου τις μέρες που δεν μπορώ να βγω έξω. Το youtube, είναι το σινεμά μου, το google η εγκυκλοπαίδεια μου, το piratebay το εμπορικό μου κέντρο, το μπλογκ είναι η ζωή μου σε μικρογραφία.</span></span></span> Μπορεί να μην γίνω γιατρός, αλλά έχω όνειρα. Το ίντερνετ, δεν θα μου τα καταστρέψει. Θα με εμψυχώσει, θα με ηρεμίσει, όταν τα εμπόδια των ονείρων μου, το σύστημα, θα με εξουθενώνουν. </div>Netpawnhttp://www.blogger.com/profile/11468770443165842318noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-76849176030391373342011-03-19T05:41:00.000-07:002011-03-19T06:07:20.111-07:00Ροή στη διαδικασία της ζωήςΔεν μπορέις ποτέ να περάσεις το ίδιο ποτάμι.Όπως το νερό κυλάει έτσι και η ζωή βρίσκεται σε διαρκή κίνηση.Τίποτα δεν είναι σταθερό.Όποιο και να είναι το πρόβλημά σου στο μέλλον, θυμήσου ότι τίποτα δεν μπορεί να μείνει σταθερό αλλά πρέπι να κινηθεί μαζί με το ζωντανό σου πνεύμα.Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι "ζούμε" δεν "ζούμε για να".Το νόημα της ζωής είναι ότι πρέπει να ζείς και να μην το ανταλλάσεις με τίποτα αυτο.Ο James Allen κάποτε είπε "κάθε άνθρωπος είναι κυριολεκτικά αυτό που πιστέυει οτι είναι".Η πραγματική ουσία της ζωής είναι η ελεύθερη κίνηση του πνεύματος.Το νόημα της ζωής είναι να δημιουργέις.Το να ζεις σημαίνει να εκφράζεσαι και για να εκφράζεσαι πρέπει να δημιουργείς.Η δημιουργία δεν είναι ποτέ επανάληψη.Το να ζεις σημαίνει να εκφράζεις τον εαυτό σου ελεύθερα στη δημιουργία.Η ζωή μερικές φορές είναι δυσάρεστη.Η ζωή είναι μια διαδικασία σε ανηαρή ροή και σε κάποια σημεία της μπορεί να γίνει δυσάρεστη.Μπορεί να αφήσει τραύματα όμως η ζωή ρέει σαν το τρεχούμενο νερο.Για αυτό πρέπει να πορευόμαστε θαρραλέα γιατί κάθε εμπειρία μας δίνει ένα μάθημα.Πάντα πρέπι να συνεχίζουμε γιατί η ζωή έτσι είναι: κάποτε είναι καλή μαζί μας και κάποτε όχι.tjhttp://www.blogger.com/profile/15315708329256840303noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-7825005252359389082011-03-18T07:48:00.000-07:002011-03-18T07:49:37.553-07:00Η αλήθεια και το ψέμα.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Ποια είναι η αλήθεια; Ελάχιστοι είναι αυτοί που την έμαθαν, και ακόμα λιγότεροι αυτοί που το δέχονται. Αν γυρνούσε κάποιος και σας έλεγε πως <span class="Apple-style-span" style="background-color: yellow; color: blue;">βρισκόμαστε κάτω από έναν παγκόσμιο έλεγχο</span>, θα τον λέγατε τρελό έτσι; Λοιπόν, πείτε με. Και πιστέψτε πως ο Μπιν Λάντεν, που παλιά ήταν ένας από τους ειδικούς πράκτορες του FBI, και που πριν λίγες μέρες από το γεγονός της 11ης Σεπτεμβρίου, είχε συναντηθεί με τους Bush, στον Λευκό Οίκο, έριξε το αεροπλάνο. Μην πιστέψετε ότι υπήρχαν εκρηκτικά, φανερά μάλιστα. Μην πιστέψετε στην απάτη τον θρησκειών, μέσω της οποίας πλήθη υποκινόντουσαν για αιώνες και αιώνες, μέχρι και σήμερα, μέσω της οποίας αμέτρητοι τόνοι χρημάτων διακινούνται. Μην πιστέψετε στην εμπορευματοποίηση του κάθε τι. Μην πιστέψετε στην οργάνωση των Μασόνων και την δύναμη τους η οποία κυβερνά όλο τον κόσμο, ελέγχει τον καθένα και οι τελετές της καθώς και τα μυστικά της παραμένουν άγνωστα. Μην πιστέψετε στις συναντήσεις στο Bohemian Grove, όπου οι δυνατότεροι άνθρωποι του κόσμου συναντιούνται και <span class="Apple-style-span" style="background-color: yellow; color: blue;">κανονίζουν το μέλλον ΜΑΣ</span>. Μην πιστέψετε στην απάτη των τραπεζών, που διακινούν χρήματα φτιαγμένα από αέρα, που υπάρχουν μόνο σε ηλεκτρονική μορφή, με τα οποία χρηματοδοτούνται τα κράτη όλου του κόσμου. Μην πιστέψετε λοιπόν στο ότι είμαστε<span class="Apple-style-span" style="color: blue;"> <span class="Apple-style-span" style="background-color: yellow;">μαριονέτες ενός κόσμου προσχεδιασμένου</span></span>. Και εμένα φυσικά μου είναι δύσκολο ακόμα να το πιστέψω. Μην πιστέψετε στην δύναμη αυτουνού του "επαναστατικού" και "μεταμοντέρνου" κουτιού που <span class="Apple-style-span" style="background-color: yellow; color: blue;">υποκινεί κάθε θέληση μας</span>, και στις δολοπλοκίες των πολιτικών. Μην πιστέψετε στην αλήθεια. Επειδή ο κόσμος μας έτσι είναι ιδανικός. ;) </div>Netpawnhttp://www.blogger.com/profile/11468770443165842318noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-18222081170048741372011-03-18T06:15:00.000-07:002011-03-18T06:34:04.359-07:00ΠολυτεχνείοΌλοι ξέρετε για αυτό το ιστορικό γεγονός, ούτως ή άλλως δεν θέλω να μιλήσω για αυτό. Η διάσταση του με έχει προβληματίση. Έχει γίνει σύνθημα της άκρας αριστεράς και κάθε χρόνο σπαταλάμε ανούσια, ώρες σε μια γιορτή για να ''τιμήσουμε'' ανθρώπους που.. δεν ξέρουμε ακόμα αν όντως πεθάνανε. Αυτή είναι η αποψή μου, σίγουρα κάποιοι θα την θεωρήσετε λανθάζουσα, αλλά υπάρχει και αυτή η άποψη. Όπως οι δίδυμοι πύργοι ανατιναχτήκανε από τον Μπούς, έτσι και το Πολυτεχνείο ίσως ήτανε μια αφορμή για να αυξήσουνε την ποινή φυλάκισης των τότε δικτάτορων, και ίσως για να μισηθούν περισσότερο από τον κόσμο. 17 - 11 - 1973 γκρεμίστηκε η πύλη. Θεωρητικά όσοι ήτανε στα κάγκελα πεθάνανε, γιατί τότε, 38 χρόνια αργότερα, δεν έχει βγεί κανένα πόρισμα της υπόθεσης, καμία δημόσια συγνώμη προς τους συγγενείς των θυμάτων από την κυβέρνηση; Ίσως επειδή δεν υπήρξανε νεκροί και μόνο τραυματίες; Ο ιατρικός φάκελος γράφει: 1 αλλοδαπός βρέθηκε μονάχα νεκρός, από πείνα, και αρκετοί τραυματίες. Επιπλέον γνωρίζω πως η χούντα δεν διαλύθηκε λόγω πολυτεχνείου, αλλά λόγω του κυπριακού ζητήματος, που κατά την γνώμη μου έγινε λάθος χειρισμός. Επίσης κατά την περίοδο της χούντας η Ελλάδα στα οικονομικά της, πέταγε, ήτανε η καλύτερη εποχή της. Μήπως λοιπόν ο σημερινός έλληνας χρειάζεται μια χούντα για να μπει στον ίσιο δρόμο; Σε τέτοια προχωρημένη κατάσταση που έχουμε φτάσει φαίνεται λογική λύση, αλλά δεν είναι... δεν θέλω ούτε να προκαλέσω μέσω αυτού του άρθρου, παρά να προβληματίσω, γιατί έχω αρχίσει να γίνομαι δυσπιστος για αρκετά θέματα και θέλω να μοιραστώ τον προβληματισμό μου μαζί σας.Speshttp://www.blogger.com/profile/08677730383269114872noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-16471093608234359632011-03-17T10:46:00.000-07:002011-03-17T10:49:21.131-07:00Μοίρα.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Αν ρωτήσεις κάποιον τι φοβάται, θα σου πει «φίδια, αράχνες, σκοτάδι, τέρατα» κλπ… Η αλήθεια είναι πως όλοι αυτοί οι φόβοι στην κυριολεξία είναι φοβίες. Είναι ο φόβος του φόβου. Πραγματικά, <span class="Apple-style-span" style="background-color: yellow; color: blue;">το μόνο πράγμα που φοβόμαστε όλοι είναι το τέλος, ο θάνατος</span>. Έτσι λοιπόν το μεγαλείο και η κατάρα της ανθρώπινης ύπαρξης είναι αυτό: πιστεύουμε πως θα ζούμε για μια αιωνιότητα, ακόμα και το δευτερόλεπτο που συνειδητοποιούμε τον επικείμενο θάνατό μας. Αλλά δεν μπορείς να αλλάξεις την μοίρα σου. Μόνο να την αποδεχτείς. Μπορεί να είμαι ένας από όλους μας που λέει «δεν πιστεύω στην μοίρα και τα πεπρωμένα» αλλά στην κυριολεξία όλοι μας πιστεύουμε. Κάποια μέρα το μόνο που θα ‘χει μείνει θα είναι ένα κόκαλο ξεχασμένο σε κάποιο τάφο, ή σκόνη να ταξιδεύει για πάντα χωρίς λόγο σε κάποια θάλασσα. Φυσικά υπάρχει και η μετά θάνατον θεωρία, πως ο θάνατος είναι μόνο η αρχή και πως όλο αυτό που ζούμε είναι μια δοκιμασία για το πού θα ενταχθούμε. Δεν το πιστεύω φυσικά καθόλου αυτό. Αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι να αποδεχτούμε τον θάνατό μας. Γιατί φίλε μου, κάποια μέρα θα είμαστε σκόνη στον άνεμο, όπως λένε και οι <span lang="EN-US"><a href="http://www.youtube.com/watch?v=tH2w6Oxx0kQ">Kansas</a></span>. Αν όντως αποδεχτούμε τον θάνατο, θα είμαστε απελευθερωμένοι από τα δεσμά του φόβου και της αμφιβολίας. Θα μπορέσουμε να ζήσουμε την ζωή μας στο έπακρο χωρίς κανέναν φόβο και καμία επιφύλαξη. Αν τον καταδεχτούμε, τότε θα μπορέσεις να πεις «άλλαξα την μοίρα μου». Θα μπορέσεις τουλάχιστον να το πιστέψεις. Θα μπορέσεις να φτάσεις ένα χιλιοστό μακριά από τον θάνατο και να φωνάξεις «Στην έφερα!». Γιατί <span class="Apple-style-span" style="background-color: yellow;"><span class="Apple-style-span" style="color: blue;">η ζωή φίλε δεν είναι η δοκιμασία. Η δοκιμασία είναι το αν θα την αντέξεις ;).</span> </span></div>Netpawnhttp://www.blogger.com/profile/11468770443165842318noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-32710457389108994412011-03-16T11:44:00.000-07:002011-03-16T12:01:24.692-07:00Πως να το εξηγήσεις;Παιδιά στον δρόμο, πολλοί άνθρωποι στα φανάρια, τα νοσοκομεία κάθε μέρα ζητάνε περισσότερα φάρμακα, οι φόροι αυξάνονται, οικονομική κρίση, πνευματική κρίση, νεοπλουτισμός.. χωρίς ΛΕΦΤΑ, ηθική κρίση.. και όλα αυτά μαζεμένα σε έναν βούρκο που ακούει στο όνομα ΕΛΛΑΔΑ. Μια χώρα που χύθηκε πολύ αίμα για να δημιουργηθεί και να απενεξαρτηθεί και φτάσαμε στο σημείο να παίρνουμε (για τρίτη φορά) δανεικά, να ζητάμε βοήθεια. ΠΟΙΟΙ; ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΦΤΙΑΞΑΜΕ ΤΟΣΑ... εμείς που πήγαμε τον κόσμο μπροστά. Που πήγε ο περήφανος ΕΛΛΗΝΑΣ; Που είναι κρυμμένος; Είμασταν αυτοί που άρχισαν τα μαθηματικά, τη φυσική, την γραφή, την δημοκρατία, που πλέον δεν υπάρχει κράτος χωρίς δημοκρατικούς όρους που θέσπισε ο Σοφοκλής στην Αθήνα το 330 π.Χ. , και ερχόμαστε σήμερα να μην μπορούμε να φτιάξουμε μια μονοκατοικία, εμείς, οι πρόγονοι του Φιδέα και του Καλλικράτη, που φτιάξανε τον Παρθενώνα και την Ακρόπολη, που έχει αντέξει έναν βομβαρδισμό και δυο φορές όξινη βροχή, που καταστρέφει το μάρμαρο, και όμως στέκονται ακόμα! ΚΑΙ ΈΧΟΥΝΕ ΠΕΡΆΣΕΙ 2000 ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΧΡΟΝΙΑ. Πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Πως φτάσαμε να λέμε πως ντρεπόμαστε που είμαστε Έλληνες;....οι σημαντικότεροι άνθρωποι στον κόσμο.. Που πήγανε οι χρυσές εποχές; Τελειώσανε τόσο σύντομα; Ο ελληνικός λαός γνώρισε τόσες καταστροφές και όμως άντεξε.. γιατί τώρα όλοι κολώνουνε; Γιατί λένε πως δεν θα αντέξουμε; Όταν ο Τρικούπης κύρηξε πτώχευση τα πράγματα ήτανε 20 φορές χειρότερα. Είχαμε κυρήξη πτώχευση, κι όμως, αντέξαμε, ξαναπερπατήσαμε, πολεμήσαμε μέχρι και στους Βαλκανικούς σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, περίπου 3 δεκαετίες μετά την πτώχευση του κράτους. Ενσωματώσαμε μέχρι και την Μ Ασία και αν ήμασταν λίγο πιο προσεκτικοί ίσως πέρναμε πίσω και την Κύπρο! Δεν είμαι εδώ για να κατακρίνω, να κινήσω κάποιο επαναστατικό κίνημα, ούτε ΚΑΝ για να ''αφυπνίσω'' γιατί φαίνεται πως όλοι κοιμάστε καλά και απλώς περιμένετε να έρθει το τέλος, η συντέλια του κόσμου. Να ξέρετε πως ο έλληνας θα ορθοποδήσει, θα ξαναπερπατήσει...Speshttp://www.blogger.com/profile/08677730383269114872noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-19011599624945853432011-03-16T09:31:00.000-07:002011-03-16T09:32:06.094-07:00Οργή.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><u>Δεν ξέρω τι να γράψω σε αυτό το άρθρο</u>. Όλη την αγανάκτηση και την οργή που είχα μέσα μου την εξάντλησα στα προηγούμενα άρθρα. Κάτι μου λέει πως θα "επαναφορτιστεί" σύντομα, αφού όλο χειρότερα γίνονται τα πράγματα παγκοσμίως... Θα κάνω μια προσπάθεια λοιπόν..<br />
<div> Κοιτώντας την κατάσταση στην Ιαπωνία, συνειδητοποίησα πως πριν λίγα χρόνια, και σε ταινία να την έβλεπα αυτήν την καταστροφή θα έλεγα "Ναι καλά, μηδέν ρεαλισμός". Χθες όμως θυμήθηκα την ταινία 10,5 ρίχτερ.... Η καταστροφή σε αυτήν την ταινία ήταν σχεδον πανομοιότυπη, εκτός από τις κλασσικές χιλιοπληρωμένες χολιγουντιανές σάλτσες... Γενικά ο κόσμος αυτήν τη στιγμή είναι σχεδόν παρμένος από αμερικάνικη ταινία. Αμερικάνικη ταινία χωρίς ελπίδα για Όσκαρ... Σε ένα άρθρο στο Υποβρύχειο (ένα περιοδικό που απευθύνεται σε πανεπιστημιόπαιδα) είχε ένα γαμάτο απόσπασμα για την κατάσταση στην Ελλάδα (μιας και μιλάμε για χάλια καταστάσεις)... <span class="Apple-style-span" style="color: blue;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: yellow;">Πρώτα κάποιοι καταλήστεψαν τη χώρα, μετά τη βύθισαν σε ένα ατελείωτο ηθικό και πνευματικό σκοτάδι, της έκλεψαν κάθε ελπίδα, της στέρησαν την αξιοπρέπεια, και τώρα έρχονται (αυτοί που δεν έκοψαν ευρώ από το μισθό τους, αυτοί που κυκλοφορούν με τα υπουργικά τους αυτοκίνητα, αυτοί που έγιναν πλούσιοι... υπηρετώντας το κοινό συμφέρον, αυτοί που έχουν λύσει το πρόβλημα και για τα εγγόνια τους) να μας πουν πως εμείς φταίμε και πως θα μας κάνουν για άλλη μια φορά την χάρη να μας σώσουν! ...Αλλ'α η "κυβέρνηση" προτίμησε, αντί να φορολογήσει την εκκλησία, να κόψει τη χρηματοδότηση από τα σχολεία. Αντί να στηρίξει το κράτος πρόνοιας, να αφήνει ατιμώρητους τους φοροφυγάδες με το ωραιότατο άλλοθι της περαίωσης. Αντί να δημεύσει τις περιουσίες όλων των επίορκων βουλευτών/υπουργών/δικαστών, να αυξάνει κι άλλο τους φόρους, οδηγώντας τους πολίτες σε απόγνωση. </span></span></div><div><br />
</div><div>Φοβερό δεν είναι; Η κατάσταση της Ελλάδας μπορεί να είναι σκατά λόγω των εκπροσώπων της... Αλλά θυμηθείτε το ρητό: <span class="Apple-style-span" style="background-color: yellow; color: blue;">Κάθε κράτος, έχει τους κυβερνήτες που του αξίζουν</span>. Αυτό το ρητό ταιριάζει απόλυτα σε εμάς. Δεν είναι μόνο οι κυβερνήτες μας που κάνουν τις μαλακίες, φταίμε και εμείς. Όχι εμείς, αυτοί, οι γονείς μας. Ο κόσμος πάει όντως κατά διαόλου. Τσουνάμι πλήττουν χώρες παγκοσμίως, η οικονομία καταρρέει, ο πληθυσμός πεινάει, διαφημιστικές καμπάνιες, κάνουν τον πληθυσμό εκτός από το να πεινάει, να φοβάται για μια προφητική αποκάλυψη του 2012 που δεν είχε ακουστεί ποτέ, η κουλτούρα και όλες οι τέχνες γίνονται κοινά εμπορικά προιόντα χωρίς καμία έμπνευση και πάθος, και εμείς συνεχίζουμε να αράζουμε... Τέλεια. </div></div>Netpawnhttp://www.blogger.com/profile/11468770443165842318noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-33013660008987903912011-03-16T06:03:00.000-07:002011-03-16T10:52:37.468-07:00Η Χωρα του ΠοτεΕιμαστε η χωρα του ποτε<br />γιατι δεν μαθαμε ποτε να εκτιμαμε.<br />Εχουμε ηγετες λαμογια που μας τα τρωνε χοντρα<br />και εμεις καθομαστε σα χανοι να κοιταμε.<br /><br />Ειμαστε η χωρα του ποτε <br />γιατι δεν μαθαμε ποτε τη λεξη μετριοφροσυνη<br />κι οτι αποκτουσε ο καθενας στο κλαρι το εβγαζε<br />για ν'αποκτησει δοξα ,αμαξια, λεφτα και φημη...<br /><br />Ζουμε στη χωρα του ποτε <br />γιατι δεν εδωσε ποτε στα παιδια της ευκαιριες <br />κι αμα θελησεις καποτε να φτασεις ψηλα<br />θα πρεπει πρωτα να περασεις εμποδια και δυσκολιες<br /><br />Καλυτερα να πηγαινα λοιπον στη Χωρα του Ποτε<br />ή αλλιως θα πηγαινα στη Χωρα των Θαυματων..<br />μαζι με Πητερ Παν, Αλικη αλλα και τα αλλα τα παιδια<br />γιατι πνιγηκα στην πουστια <br />και τωρα νιωθω πως ζω στη Χωρα των Ψεμματων..Giannis Sk.http://www.blogger.com/profile/03097115822206608124noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-66022093342196372742011-03-15T13:25:00.000-07:002011-03-15T14:56:51.911-07:00ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕΤα παιδια του καναπε ειμαστε ΕΜΕΙΣ. Πριν διαβασεις αυτο το αρθρο θα σου προτεινα να κλεισεις αυτη τη στιγμη τον υπολογιστη και την τηλεοραση, να παρεις τη μπαλα σου και να βγεις εξω, στο δρομο, στο γηπεδο, στον κηπο και να παιξεις, να τρεξεις, να νιωσεις ζωντανος..!<br /><br /><br />....ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ;<br /><br /><br /><br />....αν εισαι ακομα εδω τοτε τουλαχιστον διαβασε με προσοχη τα παρακατω!<br /><br /><br />Αυτη η γενια εχει μεγαλωσει με facebook, msn, κινητα και γι'αυτο ειναι και θα ειναι δυστυχισμενη. Εχει χαθει πληρως το κομματι της ανθρωπινης face to face επικοινωνιας..<br />Ειμαστε εξαρτημενοι απο τις τεχνολογικες συσκευες και πρωτος απ'ολους εγω που κριτικαρω ολη αυτη την κατασταση, γι'αυτο ομως θελησα να γραψω για το θεμα αυτο....<br />Σκεφτειτε ο καθενας μονος του αν θα μπορουσε να αντεξει πανω απο 3 μερες χωρις το κινητο του η χωρις να "τσεκαρει" το προφιλ του στο FB, στο twitter και δεν ξερω γω που αλλου. <br /><br />Σας το λεω γιατι το προσπαθησα. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ. Στην αρχη θα το θελετε να μεινετε μακρια αλλα μετα θα το επιζητατε σαν μανιωδεις χρηστες ναρκωτικων...<br /><br />ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΑ Η ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ, ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΩΣ ΕΝΑ ΜΕΣΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΛΛΑ ΩΣ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ. <br /><br />Πως θα γινει αυτο; Στο ιντερνετ μπορεις να βρεις τα παντα, απλα δεν μας ενδιαφερει ΤΙΠΟΤΑ. Θελουμε να ειμαστε μεσα μονο για τα γκομενακια και τα "frendonia" μας και ολες αυτες τις γλοιοδεις σαχλες μαλακιες που εχουμε βαρεθει να βλεπουμε πια.<br />Ποσες φορες δεν εχετε αγανακτησει βλεποντας τα παρακατω: "ayapi mmm" "mwzo mmm" "Caypw plplpl" αλλες ανοητες, ανατριχιαστικες παπαριες που σε γεμιζουν μονο με οργη.<br /><br />Ολοι κρυβουμε μεσα μας οργη. Αλλοι λιγη, αλλοι πολλη. Επειδη ειμαστε τοσο παθητικοι η οργη μας συσσωρευεται. Θα ερθει η μερα που ολη αυτη η οργη θα φουντωσει και ολοι θα νιωσουν οτι ηρθε η ωρα να αντιδρασουμε. Αν θελουμε ομως να αντιδρασουμε πρεπει να μαθουμε να αντιδραμε. <br /><br /><br />Υ.Γ.: ως αντιδραση δε δεχομαι τις λεξεις: μολοτοφ, δακρυγονα, καπνογονα.<br />Υ.Γ.2: εγω οπλα μου εχω μονο τη σκεψη μου και το λογο μου και οποιος γουσταρει...Giannis Sk.http://www.blogger.com/profile/03097115822206608124noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-81487566268311931522011-03-15T12:15:00.000-07:002011-03-15T13:18:52.771-07:00Το γέλιο δίνει ζωήΟ λαός λέει πως το γέλιο είναι το δεύτερο καλύτερο πράγμα που μπορείς να κάνεις με το στόμα.Συμφωνώ απόλυτα με αυτήν την άποψη καθώς χωρίς γέλιο κατι λείπει από την ζωή μας.Το γέλιο είναι κάτι που δεν πρέπει να χάνουμε ποτέ ότι και να μας συμβαίνει καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να την χαραμίζουμε με τέτοια.Όταν χάνουμε το γέλιο μας δεν κερδίζουμε τίποτα απλώς κανουμε την ζωή μας πιο μίζερη.Ότι και να μας συμβαίνει στη ζωή μας πρέπει πάντα να ψάχνουμε τη θετική πλευρά όσο δυσκολο και να είναι αυτό.Ειδικά στην ηληκία μας που δεν υπάρχουν ουσιαστικά προβλήματα η συμβουλή μου είναι να προσπαθούμε να ζούμε την κάθε στιγμή ξεχωριστά και να την απολαμβάνουμε όσο πιο πολύ μπορούμε!Το γέλιο είνει το μόνο πράγμα που μας επιτρέπει να ξεφύγουμε απο τα προβλήματα μας και να δούμε την ζωή από μια γωνία πιο ευχάριστη και πιο χαρούμενη.Αυτό που κατα την γνώμη μου πρέπει να καταλάβουμε είναι πως αν δεν γελάμε οχι μονο δεν κερδίζουμε τίποτα αλλά χάνουμε κιόλας καθώς χάνουμε το ωραίο αλλά και το ουσιαστικό κομμάτι της ζωής.tjhttp://www.blogger.com/profile/15315708329256840303noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-83151152740384209182011-03-15T09:18:00.001-07:002011-03-15T09:18:55.087-07:00Για μια χώρα χωρίς ευκαιρίες.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">...Φυσικά, δεν περίμενα ποτέ κάποιο λαμπρό μέλλον, σε ένα Harvard με υποτροφία, όπου θα αναγνωριστώ παγκοσμίως ως η ευφυία του 21ου αιώνα. Τουλάχιστον όμως, περίμενα πως θα φοιτούσα σε ένα αξιοπρεπή πανεπιστήμιο, πιθανότατα στο εξωτερικό, και στη συνέχεια θα είχα μια αρκετά καλή δουλειά, ως δημοσιογράφος ή οικονομολόγος. Τελικά, συνειδητοποίησα τι με περιμένει μετά από το ασφαλή και σίγουρο(;) σχολείο. Αρχικά, ας θυμηθούμε το σκατά σύστημα παιδείας και βαθμολόγησης (που αναφέρθηκε και σε προηγούμενο άρθρο) της Ελλαδίτσας. Το μέλλον σου λοιπόν, για να προσγειωθούμε στον -που πολλές φορές σε χτυπάει άσχημα- ρεαλισμό, εξαρτάται καλώς ή κακώς από τον βαθμό που θα γράψει ένα φτηνό κόκκινο στυλό. Τα προσωπικά σου ταλέντα δεν παίζουν κανένα ρόλο, και κατά τα σχολικά σου χρόνια σπάνια θα εκτιμηθούν. Αν δεν στρώσεις κώλο, να διαβάσεις χίλια βιβλία, τις πληροφορίες των οποίων με δυσκολία θα κρατήσεις, και επομένως δεν βγάλεις καλό βαθμό στις πανελλήνιες δεν θα δεις καλό πανεπιστήμιο. Τα φυτά από το μπροστά θρανίο, που δεν έχουν ζωή επειδή.. είναι φυτά θα κοροιδεύουν εσένα, που δυστυχώς έχεις μια ζωή και κάποιους φίλους, και δεν επικεντρώνεσαι σε ένα σκατοβιβλίο. Για την αυτενέργια, ούτε λόγος αφού υπάρχει η αυθεντία-δάσκαλος που κάνει το μάθημα βαρετό εφιάλτη και το βιβλίο βασανιστικό εργαλείο... Σκατά με λίγα λόγια... Ας προχωρήσουμε όμως μετά το πανεπιστήμιο, στην εύρεση εργασίας. Χάρη στους γονείς μας που δημιούργησαν τον βούρκο που η Ελλάδα σιγά-σιγά βυθίζεται, η εύρεση εργασίας θα είναι πολυυυυυ δύσκολη. Οικονομική κρίση, οι δουλειές κλείνουν τα όνειρα καταστρέφονται. Θες να γίνεις δημοσιογράφος;;; Ευχαρίστως, άστεγος . Θέλεις δικηγόρος; Καλή τύχη. Ότι και να θέλεις, στην Ελλάδα δεν έχεις ελπίδα πλέον. Και τώρα το αποτέλεσμα: Νέος, που ξεκινά μετά από μια Οδύσσεια ενός χωρίς νόημα συστήματος, το πανεπιστήμιο, αν καταφέρει να πάει σε αυτό που ήθελε. Αφού τελειώσει και γεμάτος στόχους και ελπίδα ξεκινήσει για να βρει εργασία, θα συνειδητοποιήσει πως τα όνειρα του είναι άπιαστα στην γλυκιά ξακουστή πατρίδα του. Τελικά, θα φύγει θα τα αφήσει όλα πίσω, και θα ακολουθήσει το όνειρο του. Και καθώς φεύγει, θα πει: Στην υγειά στην χώρα σας, με τις ευκαιρίες της. Τα σκατά που κάνατε, μην περιμένετε να τα φτιάξω. Εγώ την κάνω, γιατί έχω κάτι να προσφέρω. Δεν έχω φόρους να μην πληρώσω, ούτε όνειρα να καταστρέψω ;).</div>Netpawnhttp://www.blogger.com/profile/11468770443165842318noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-75960274781784306382011-03-15T07:19:00.000-07:002011-03-15T07:45:42.942-07:00ΙστορίαΣήμερα κάθησα στον υπολογιστή, όπως κάθε μέρα, αλλά για διαφορετικό λόγο από τις προηγούμενες ημέρες. Πρέπει αύριο να παραδώσω μια εργασία και κάθησα να βρω πληροφοριές. Το θέμα της εργασίας ήτανε ''Bloody Sunday''. Πριν κάνω την εργασία ούτε εγώ ήξερα τι γίνει μια Κυριακή στην Β. Ιρλανδία, και αυτό που έμαθα με εξέπληξε και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας. Είναι ένα γεγονός παρόμοιο με αυτό του Πολυτεχνείου. Μια Κυριακή λοιπόν το 1972, δολοφονήθηκαν 13 άνθρωποι, τραυματίστηκαν άλλοι 26 και ένας επιπλέον τραυματίας (σύνολο 27) ξεψύχησε 4 μήνες αργότερα λόγω των πληγών που δεν μπόρεσαν τελικά να επουλώσουνε. 10.000 άτομα βγήκαν στον δρόμο να διαμαρτυρυθούνε και κατεβήκανε κομμάντος της βρετανικής κυβέρνησης και ο δρόμος βάφτηκε κόκκινος, με την πλεοψηφία των νεκρών να είναι ανήλικοι. Δίαβασα άρθρα, μικρές έρευνες, σε συντομία σπατάλησα αρκετή ώρα ψάχνωντας. Οι στρατιώτες, που ανοίξανε πυρ, ισχυρήστικαν πως του βομβαρδίσανε και τους λιθοβολήσανε και 38 χρόνια μετά (2010) αποδείχτηκε πως τίποτα απο αυτά που ισχυρήστικαν οι στρατιώτες ήτανε αληθινό. Εν έτη 2011, λοιπόν αναρωτήθηκα τί οδήγησε αυτούς τους ανθρώπους σε μια κατάπνιξη ανθρώπινων δικαιωμάτων, και δεν μιλάμε για τον μεσαίωνα, είχανε προηγηθεί τόσες καταστροφές και δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Και έρχεται ο άνρθωπος του σήμερα να αναλογιστεί τις πράξεις του στο παρελθόν και να δεί τις επαναλήψεις τις ιστορίας, μια ματωμένη κυριακή το 1920, μια το 1972, το πολυτεχνείο το 1973 και πολλά ακόμα παραδείγματα, με θυσίες αρκετών, για να μην πω πολλών ανθρώπων, που θυσιάστηκανε για το κράτος τους, αν η σωστή λέξη είναι θυσιαστήκανε αντί για δολοφονηθήκανε, και ερχόμαστε στο σήμερα που όλα αυτά έχουνε ξεχαστεί και καθημερινά καταπατόνται πνευματικά δικαιώματα δίχως αιτία και δίχως αντίδραση. Τόσα κοσμοϊστορικά γεγονότα για τα κεκτημένα δικαιωματά μας και τώρα που τα έχουμε δεν τα χρησιμοποιούμε και αφήνουμε την τύχη μας στα χέρια ενός ανθρώπου, που στο σύνολο το 50% του πληθυσμού της Ελλάδας δεν εμπιστεύεται, δηλαδή για να ξυπνήσει ο έλληνας πολίτης πρέπει η γενία μου να κλειστεί στο πολυτεχνείο; Πρέπει να πεθάνουνε και άλλοι ανθρωποι; Τι πρέπει να γίνει για να σπάσουμε αυτά τα αόρατα κάγκελα που μας περιβάλουνε (media: και μας έχουνε πασάρει έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο); Πραγματικά ανησυχώ..Speshttp://www.blogger.com/profile/08677730383269114872noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-59952587306074449802011-03-14T12:37:00.000-07:002011-03-14T12:46:28.581-07:00ΟυτοπίαΠολλοί μιλάνε σήμερα για μία ουτοπία. Οι μεγάλος φιλόσοφος Πλάτωνας προσπαθούσε να βρει το τέλειο πολίτευμα. Ο Χριστιανισμός μιλάει για έναν τέλειο κόσμο, τον Παράδεισο. Έχει αναρωτηθεί κανείς όμως πώς θα ήταν η ζωή σε αυτόν τον φαινομενικά τέλειο κόσμο... ο οποίος τόσο απρόβλεπτος που θα ήταν, θα καταντούσε βαρετά προβλέψιμος! Όλοι σκεφτόμενοι τον τέλειο κόσμο σχηματίζουμε μία εικόνα σε μία παραλία το καλοκαίρι ή μία αίθουσα γεμάτη φαγητά για παράδειγμα :D . Πάντα όμως σκεφτόμαστε και κολλάμε σε αυτόν τον τέλειο κόσμο αντί να βρούμε τα πλεονεκτήματα του κόσμου που ζούμε. Κανείς δεν έχει σκεφτεί ότι σε μία ουτοπία όλα θα ήταν βαρετά τέλεια. Οι άνθρωποι δεν θα κάνανε λάθη... άραγε τι προσδίδει ενδιαφέρον στην ζωή μας; Τα λάθη που κάνουμε. Άλλοτε μας κάνουν να γελάμε, άλλοτε να κλαίμε και να προσπαθούμε να τα διορθώσουμε άλλα δίχως αυτά η ζωή μας θα ήταν βαρετή και άνιαρη. Δηλαδή τι, αυτό σημαίνει ότι ο παράδεισος και η ουτοπία είναι βαρετή και άνιαρη; Αδυνατούμε να το πιστέψουμε... και εδώ έρχετε το τελικό ερώτημα... Μήπως ήδη βρισκόμαστε στον παράδεισο; Μήπως ο κόσμος που ζούμε σήμερα είναι ο παράδεισος;; Μας φαίνετε αδύνατο...ο κόσμος της αδικίας ο παράδεισος; Ο κόσμος που υπάρχουν ισχυροί και ανίσχυροι;; Ο κόσμος που ο ένας επιτίθεται και προσπαθεί να βρει τρόπους να εξοντώσει τον άλλον;; Μπορεί, αλλά ένα είναι σίγουρο, αυτός ο κόσμος επιδέχετε βελτίωση... μεγάλη βελτίωση και τότε ίσως φτάσουμε με πολύ κόπο σε ένα σημείο σχεδόν τέλειο... και ο κύκλος των σκέψεων και των αναζητήσεων συνεχίζεται....Alkishttp://www.blogger.com/profile/16709966839733843156noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-47306539808358115472011-03-14T12:11:00.000-07:002011-03-14T12:34:15.911-07:00Οικονομική Κρίση.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><u><b>Οικονομική Κρίση.</b></u> Αν και αυτό το θέμα ίσως να μην ταριάζει σε ένα εφηβικό μπλογκ, θέλησα να μοιραστώ την γνώμη μου.Spreads, μνημόνιο και οι γνωστές ορολογίες που έχουν γίνει γνωστές αυτήν την περίοδο της κρίσης. Αυτό λέγεται πως είναι η οικονομική κρίση. Κατά τη γνώμη μου δεν είναι καν οικονομική.<br />
Κατά τη γνώμη μου είναι μια γενική κρίση. Άσχετο το αν η Wall Street τα χρηματιστήρια και η τηλεόραση μιλούν για την οικονομική της διάσταση. Κατά τη γνώμη μου, η κρίση είναι ο τεράστιος βούρκος, η χωματερή, με όλα τα μπάζα της ανθρώπινης "προόδου" σε επίπεδο πνευματικό, πολιτιστικό, οικολογικό, πολιτικό, ηθικό και τελικά οικονομικό. Είναι γένημμα-θρέμμα των μπάζων, που ξύπνησε και ταρακουνάει όλο τον κόσμο για να ξυπνήσει και αυτός, να μπει ξανά στον σωστό δρόμο, αν είχε μπει κάποτε. Απλά επειδή όλος ο κόσμος είναι ένα παλάτι του Καπιταλισμού, η οικονομική κρίση έγινε το σημαντικότερο παρακλάδι της γενικής κρίσης. Από την οικονομική κρίση, ενδείξεις δίχνουν πως θα κάνουμε χρόνια να βγούμε. Εδώ μέσα όμως;;; Στο μυαλό μας; Που πήγε η ελεύθερη βούληση;; Γιατί σταματήσαμε να φιλτράρουμε τα σκατά που μας μοιράζει αβέρτα η τηλεόραση κάθε μέρα;;; Γιατί καθόμαστε παθητικοί;; Αυτή είναι η κρίση. Τα σκατά που έχουν γεμίσει το κεφάλι μας. Και η λύση: Να ξυπνήσουμε. </div>Netpawnhttp://www.blogger.com/profile/11468770443165842318noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-77636281258621248182011-03-14T10:53:00.000-07:002011-03-14T13:30:01.578-07:00'Οταν θα γινω μεγαλος...Οταν θα γινω μεγαλος...<br />δε θελω να 'μαι τεχνοκρατης, <br /> δε θελω να ειμαι φασιστης μα ουτε και τρομοκρατης.<br /><br />οταν θα γινω μεγαλος,<br />δε θα ξεχασω οσα περασα, <br /> οσα με καναν αυτον που ειμαι και οσα με σημαδεψαν..<br /><br />οταν θα γινω μεγαλος,<br />και θα εχω πια δυναμη,<br /> δε θα φοβαμαι να μπαινω με παθος στην πρωτη γραμμη..<br /><br />θελω να ειμαι σωστος,<br /> και οπως ημουν παντα ανιδιοτελης και σοβαρος...<br /><br />οταν θα γινω μεγαλος,<br />θα ειμαι παντα απεναντι σε οτι θεωρω λαθος <br /> και δε θα αλλαξω τα πιστευω μου για ενα απλο παθος..<br /><br />Oταν θα γινω μεγαλος,<br />θα μεινω μακρια απο αυτα<br /> που λεγονται τζογος πορνες αλκοολ και λεφτα..<br /><br />Οταν θα γινω μεγαλος..<br />θα μεινω παντα παιδι γιατι μονο ετσι ζεις πραγματικα τη ζωη..Giannis Sk.http://www.blogger.com/profile/03097115822206608124noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-72737082678730531742011-03-14T07:27:00.001-07:002011-03-14T07:48:18.839-07:00ΒΑΘΜΟΙ!<span style="font-family: georgia;">Ακούς την λέξη και ταράζεσαι. Σκέφτεσαι πως τα έχεις πάει και ταράζεσαι περισσότερο. Είναι γνωστή η μέρα των βαθμών και ως μέρα ''μάυρη'', γιατί η πλειοψηφία των παιδιών αποτυγχάνει πλήρως να ικανοποιήσει την επιθυμία των γονιών τους για καλούς βαθμούς. Η γνώμη μου είναι πως τις περισσότερες φορές οι βαθμοί δεν αποτυπώνουνε την πραγματική εικόνα ενός μαθητή μέσα στην τάξη και πως αρκετές φορές τα λόγια των καθηγητών προς του γονείς είναι αναξιόπιστα. Βέβαια υπάρχουνε φορές που ένας μαθητής θα πάρει καλύτερο απο ότι του αξίζει και είμαι κατά αυτού διότι αδικούνται οι ''σωστοί'' μαθητές, κατά την άποψη των καθηγητών σωστοί, και βασικά όλη η τάξη. Αν δώσουμε βάση στο θέμα αυτό, το θέμα των βαθμών, λειτουργούνε ως ψυχαναγκαστικό μέσο που σε ωθεί να διαβάσεις ή να κάνεις ησυχία μέσα στην τάξη και άλλα χίλια δυο πράγματα, όπως είπα και στο προηγούμενο μου άρθρο, κάθε άνθρωπος αντιδράει διαφορετικά και διαθέτει διαφορετική ψυχολογία και αντιμετωπίζει διαφορετικά τις καταστάσεις. Οπότε, αν καταφέρουμε να είμαστε ελεύθεροι στην σκέψη, στην έκφραση, χωρίς να κρίνετε η ζωή μας από ένα κόκκινο στυλό, χωρίς να ζούμε στον ''φόβο'' της τιμωρίας, αφού φτάσουνε οι βαθμοί στο σπίτι, χωρίς να μας νοιάζει ένας αριθμός, πιστεύω πως θα αποδώσουμε καλύτερα και θα πάμε πιο εύκολα μπροστά, όχι μόνο σαν χώρα, αλλά και εμείς, ως παιδιά. Γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο προτείνω να μην δώσουμε μεγάλη σημασία στην σημερινή μέρα, ημέρα των βαθμών, και απλά να δούμε τους αριθμούς και να βάλουμε τα δυνατά μας να τους βελτιώσουμε, όσο δύσκολο κι αν είναι, όσο βαρετό κι αν είναι, όσο ''δύσκολο'' κι αν το θεωρούμε, έχουμε την υποχρέωση, τουλάχιστον, </span><span style="font-weight: bold; font-style: italic; font-family: georgia;">να προσπαθήσουμε</span><span style="font-family: georgia;">. Γιατί σε μερικά έτη εμείς θα δοιηκούμε αυτή την χώρα και ξέρω πως όλοι μας ονειρευόμαστε μια διαφορετικοί Ελλάδα, μια Ελλάδα επιτυχημένη και όχι βυθισμένη σε έναν βούρκο, είτε αυτός είναι οικονομικός είτε πνευματικός, και για να γίνει αυτό θέλει συλλογική προσπάθεια. Πάλι ξέφυγα απο το θέμα, απλά πρέπει στο τελευταίο τρίμηνο που μας απέμεινει να βάλουμε τα δυνατά μας, ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε περισσότερο, να βελτιώσουμε τους βαθμούς μας γιατί στο κάτω - κάτω της γραφής, αισθάνεσαι και ωραία όταν παίρνεις καλούς βαθμούς και εγώ θέλω μέσα μου να αισθάνομαι καλα.</span>Speshttp://www.blogger.com/profile/08677730383269114872noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-6611795210513600382011-03-14T07:24:00.000-07:002011-03-14T08:04:55.493-07:00Πόνος.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: left;"><div style="text-align: left;">Ο Πόνος.Ο Πόνος, <span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">είναι κατά την γνώμη μου μια απαισιόδοξη περιγραφή της ζωής. Όχι, μάλλον, μια πολύ καλή περιγραφή της ζωής. Με το πρώτο παιδικό κλάμα αποκτάμε τον πρώτο πόνο της ζωής. Με το δεύτερο, αντιλαμβανόμαστε πως το ταξίδι που ακολουθεί θα είναι δύσκολο. Είναι αστείο, ότι τα θεμέλια της δικιάς μας ζωής που χτίζεται από τον πόνο, δημιουργήθηκαν από τον πόνο κάποιου άλλου. Και θα συνεχίσουμε να ζούμε λόγω του πόνου των άλλων. Θάνατοι, δάκρυα, αποτυχίες, απορρίψεις, ανησυχίες, άγχος, χυλόπιτες. Αν το σκεφτείς η ζωή<b> είναι</b> ο πόνος. Η ζωή του καθενός είναι μια ακόμα πινελιά σε έναν τεράστιο πίνακα χωρίς νόημα. Ο πόνος όμως, είναι το πιο λογικό πράγμα, το πιο άρτιο συναίσθημα που υπάρχει στον πλανήτη. Ο πόνος είναι το πινέλο. Γιατί; Επειδή ο πόνος είναι αυτός που μόλις πας να ανοίξεις τα αδύναμα φτερά σου θα σε ρίξει παταγωδώς στο έδαφος, χωρίς οίκτο. Ο πόνος όμως, είναι αυτός που θα σε κάνει να σηκωθείς ποιο δυνατός, ποιο οργισμένος, ποιο έτοιμος. Χωρίς τον πόνο όμως, θα ήμασταν ένα αδύναμο φτερό μέσα στον άνεμο. Ο θάνατος θα ήταν ευχή όχι κατάρα... Η ευτυχία θα ήταν ανούσια. Η ευτυχία μας τώρα, είναι ένας μικρός παράδεισος. Οι μικρές σπάνιες καθημερινές ευτυχίες, είναι αυτό που κάνει τον πόνο επιθυμητό. Αν η ζωή λοιπόν ήταν μια γη, ο απέραντος ωκεανός θα ήταν ο πόνος. Και αυτοί οι μικροί, ανακουφιστικοί σταθμοί, μετά από την ταλαιπωρία του ταξιδιού προς το Τέλος, οι στεριές, θα ήταν η ευτυχία.</span></div></div></div>Netpawnhttp://www.blogger.com/profile/11468770443165842318noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-24288360904230341702011-03-13T14:56:00.000-07:002011-03-13T15:11:02.772-07:00Ψυχολογία Ενός Ανθρώπου<span style="font-family: arial;">Το να καταφέρεις να ψυχολογήσεις έναν άνθρωπο ή να καταλάβεις πως αισθάνεται, είναι πολύ δύσκολο, εως και ακατόρθωτο. Κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του χαρακτήρα, δηλαδή συμπεριφέρεται διαφορετικά, μιλάει διαφορετικά, κινήται διαφορετικά. Σε όλα αυτά παίζει έναν μικρό ρόλο και η παιδεία, αλλά αυτό που μετράει πιο πολύ είναι ο χαρακτήρας του ατόμου. Προσπαθώντας να ψυχολογήσεις τον άλλον θα ανακαλύψεις πτυχές του ανρθώπου που θα σε εκπλήξουν, γιατί προφανώς δεν περίμενες να κάνεις ποτέ μια τέτοια ανακάλυψη, γι'αυτό κι όλας πρέπει να δίνεις μια ευκαιρία στον συνάνθρωπό σου, ώστε να σου αποδείξει τι είναι στην πραγματικότητα (μαλάκας ή σωστός άνθρωπος ή καλός φίλος). Η γνώμη μου είναι πως για να καταφέρεις και να μπορείς να διαβάζεις τον φίλο σου σαν ανοιχτό βιβλίο, ή πρέπει να έχεις ένα συγκεκριμένο χάρισμα, ή να περάσεις μήνες - χρόνια κάνοντας παρέα. Τονίζω ότι το να μάθεις τα κουμπιά του άλλου διαφέρει απο το να τον διαβάζεις σαν ανοιχτό βιβλίο, γιατί στην πρώτη περίπτωση ξέρεις απλά πως να του φερθείς για να ευνοηθείς εσύ ή αντίστοιχα εκείνος, αν νοιάζεσαι για τον φίλο σου, ενώ στην δεύτερη περίπτωση ξέρεις πως θα συμπεριφερθεί εκείνος και αυτό κατά την γνώμη μου είναι πιο σημαντικό. Αυτό που με προβληματίζει όμως πάντα στους ανθρώπους είναι η συναισθηματική τους πτώση, ή αλλιώς τα ''εφηβικά προβλήματα''. Αυτή η περιόδος είναι η χειρότερη, και για τον φίλο σου που έχει πάθει το πρόβλημα αλλά και για σένα γιατί υποφέρεις και εσύ μαζί του, ως σωστός φίλος (εάν όμως είσαι μαλάκας θα τον γράψεις στα αρχίδια σου, αλλά όταν τον χρειαστείς θα την πατήσεις..). Γι'αυτό πρέπει πάντα να ξέρουμε ότι η ψυχολογία στην εφηβεία την μία βρίσκεται στο έπακρο και την άλλη είσαι σαν ράκος, γιατί; Πολύ απλά, γιατί είσαι έφηβος.. και στα λόγια των άλλων που λένε αν κλαις και στεναχωριέσαι από τώρα, στα 40 τι θα κάνεις, μην σκας.. στα 40 θα ξέρεις τι θα κάνεις και πως να χειριστείς μια κατάσταση, θα έχεις πείρα, ενώ τώρα αυτά είναι τα προβληματά σου και τα αντιμετωπίζεις έτσι, αλλά αν είσαι μάγκας τα αντιμετωπίζεις αλλιώς. Αν είσαι μάγκας, σκας ένα χαμόγελο και πας εμπρός, γιατί μαγκία δεν είναι να αγαπάς, είναι να πονας..</span>Speshttp://www.blogger.com/profile/08677730383269114872noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-78345100657041499762011-03-13T10:49:00.000-07:002011-03-13T11:44:27.243-07:00Μου εχουν λειψει τα αγαπημενα μου κομικς..Με αφορμη τα εξηντα χρονια απο τη "γεννηση" του Ντενις του τρομερου θελησα να γραψω για τα κομικς που με σημαδεψαν. Γιατι αυτοι οι παιδικοι ηρωες εχουν μεινει ακομα χαραγμενοι στο μυαλο μου. Με τις γκαφες τους, την αφελεια τους, την αφοσιωση σε καθε τι που αγαπουσαν μου ειχαν δημιουργησει μια πραγματικη ουτοπια που δεν ειχε σχεση με τον αληθινο κοσμο..<br /><br />Αρχιζοντας με λιγα λογια γι'αυτους<br /><br />«Τι πληκτικός που θα ήταν ο κόσμος χωρίς όλους αυτούς τους Ντένις τους τρομερούς. 'Ησυχος, βέβαια, αλλά ...πληκτικός». Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά λόγια από την αυτοβιογραφία του «μπαμπά» του «Dennis the menace» με τίτλο:«Ο έμπορος του Ντένις του τρομερού»(1990)<br /><br />Ο μικρός χάρτινος ήρωας του σκιτσογράφου Χάνκ Κέτσαμ, που τον εμπνεύστηκε από τον δικό του 4χρονο πιτσιρίκο, μεταφράστηκε σε 19 γλώσσες και ταξίδεψε σε...48 χώρες. <br /><br />«Ποτέ δεν συμπάθησα τον Αστερίξ αυτόν καθαυτόν.Είναι ο αντίστοιχος Μίκι Μάους.O κοντός εξυπνάκιας σε αντιδιαστολή με τον ψηλό ατσούμπαλο τύπο,που τελικά κλέβει την παράσταση,όπως είναι ο Οβελίξ και ο Γκούφι αντίστοιχα.Η ιδέα της ανεξάρτητης και αδούλωτης Γαλατίας ακουμπά στη φιλοσοφία του Ντε Γκωλ: ήταν ένας ηγέτης που αντιστεκόταν στα “θέλω” των Αμερικανών,δεν ήθελε το ΝΑΤΟ,κτλ.,κτλ.,όπως περίπου ο Αστερίξ βγάζει επιδεικτικά τη γλώσσα στον επεκτατισμό των Ρωμαίων.<br /><br />Μια φορά κι έναν καιρό- πριν από 50 χρόνια- γεννήθηκε ένας μικρός Γαλάτης που τον έλεγαν Αστερίξ. Το όνομα του το πήρε απ΄τη γαλλική λέξη asterisque που θα πει αστερίσκος. Χαρακτηριστικό είναι εξάλλου ότι η κατάληξη –ιξ που έχει το όνομα του διακρίνεται και στα ονόματα όλων των Γαλατών, δηλαδή των συμπατριωτών του.<br /><br />"Ο Μίκυ. Μια αγάπη. Μια μεγάλη αγάπη. Μια ζωή."<br /><br />Ο Μίκυ Μάους (αγγλ. Mickey Mouse) είναι ήρωας κινουμένων σχεδίων της Walt Disney Pictures. Έχει μορφή ποντικιού. Δημιουργήθηκε το 1928 στις ΗΠΑ από τον Ουώλτ Ντίσνεϊ και τον Ουμπ Άιγουερκς. Λέγεται πως Ντίσνεϊ συνέλαβε την ιδέα να χρησιμοποιήσει ένα ποντίκι ως πρωταγωνιστή ταξιδεύοντας κάποτε με τρένο από τη Νέα Υόρκη στο Χόλιγουντ μαζί με τη γυναίκα του Λίλιαν. Ο Μίκυ Μάους έκανε το ντεμούτο του στη μεγάλη οθόνη στη Νέα Υόρκη στις 18 Νοεμβρίου 1928 με την ταινία Steamboat Willie (ατμόπλοιο Γουίλι). Σ' αυτήν την ταινία ο Μίκυ είναι καπετάνιος ενός πλοίου. Σημειώστε την ημερομηνία αυτή, πάντως, γιατί αυτή ήταν η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων με ήχο στην ιστορία του κινηματογράφου.<br /><br /><br />O Σούπερμαν, (αγγλικά: Superman) είναι φανταστικός χαρακτήρας βιβλίων κόμικς. Δημιουργήθηκε από τους Τζο Σούστερ (Joe Shuster) και Τζέρι Σίγκελ (Jerry Siegel).<br />Η πρώτη εμφάνιση του Σούπερμαν έγινε στο τεύχος #1 του περιοδικού Action Comics το 1938 και θεωρείται ο πρώτος υπερήρωας. <br /><br />Ξεκινωντας με τον Ντενις εχω να πω λιγα πραγματα. Ενας ΔΙΑΒΟΛΟΣ αληθινος με υπεροχη καρδια...Τελικα οτι εκανε το εκανε ...καταλαθος, ακομα κ αν επροκειτο για μεγαλες καταστροφες! :Ρ Καθε φορα θελω να δω μια ταινια του γιατι παντα με παρασερνει με την παιδικοτητα του!<br /><br />...Αστεριξ! Τι να πεις για αυτον τον πανουργο Γαλατη? Καθε φορα, σε οποια κατασταση κ αν βρισκοταν δεν φοβοταν κανεναν, μονο να μην του πεσει ο ουρανος στο κεφαλι! Ο Οβελιξ ηταν η μορφη αυτου του κομικ αλλα δε μπορεις να μην θαυμασεις την ταχυτητα της σκεψης αλλα και τον ποδιων του! Νομιζω ομως οτι ολοι μας αγαπησαμε τις φαπες του Οβελιξ...<br /><br />Για τον Μικυ Μαους, το πιο κλασικο κομικ τα λογια περιττευουν...Τοσο καλος και εξυπνος και παντα ηθελε να προσεχει τον -ομολογουμενως καθυστερημενο- φιλο του Γκουφυ..Παντα εβρισκε λυσεις! Μπορουσε να πεισει τον καθενα κυριως γιατι ολοι εβλεπαν<br />το ποσο καλοκαρδος ηταν! Πιστος του φιλος ο Ντοναλντ αλλα αυτος ειναι μια αλλη ιστορια...<br /><br />Για το τελος, ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ...ο απολυτος ηρωας. Αυτος που εχει γοητευσει τα περισσοτερα κοριτσια, η πρωτη μας επιλογη για στολη στις αποκριες...Διπλη ζωη, υπερφυσικες δυναμεις και θεληση να σωζει παντα τον κοσμο!<br /><br />Ολοι αυτοι οι ηρωες θα μεινουν για παντα χαραγμενοι στο μυαλο μου και οταν νιωθω πως χανω τον εαυτο μου θα θυμαμαι τα παλια τα χρονια που το μονο που μας ενοιαζε ηταν η ξενοιασια και η διασκεδαση, να βλεπουμε παιδικα στο σταρ και ημασταν μακρια απο τις σημερινες μαλακιες...Giannis Sk.http://www.blogger.com/profile/03097115822206608124noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12167544637605437.post-184204405454847082011-03-13T07:40:00.001-07:002011-03-13T07:40:54.253-07:00Φιλία<span style="font-family: arial;"><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Φιλία</span>, η αγαπημένη μου λέξη. Από το ουσιαστικό φιλία προέρχεται η λέξη φίλος.<span style="font-weight: bold; font-style: italic;"> Φίλος</span> είναι ένας άνθρωπος, με τον οποίο περνάτε καλά, διασκεδάζετε και γουστάρει ο ένας την παρέα του άλλου. Η λέξη αυτή όμως έχει ένα μεγαλύτερο νόημα, φίλος είναι αυτός που σε νιώθει, που σε καταλαβαίνει, που θα ξέρει πότε να σταματήσει μια πλάκα, θα ξέρει τα όρια σου, θα σε ξέρει γενικά. Στην λύπη, ένας σωστός φίλος θα σταθεί δίπλα σου, θα κλάψει μαζί σου, θα σε πάρει αγκαλιά, θα σε χαϊδέψει και θα σου ψυθιρίσει: ''έλα, πάει, πέρασε, μην ανυσηχείς, εγώ εδώ είμαι για σένα''. Πιστεύω ότι είμαι από τους πιο τυχερούς ανθρώπους γιατί είχα την τύχη να γνωρίσω τέτοια άτομα. Οι αληθινοί φίλοι είναι σπάνιοι, και όταν τους βρείς θα πρέπει να κάνεις τα πάντα για να τους κρατήσεις, ώστε να μην τους χάσεις, αλλά θα μου πει κάποιος πως μόνο όταν χάσεις κάτι καταλαβαίνεις την αξία του. Η συμβουλή μου είναι να την καταλάβεις την αξία του πριν το χάσεις, να έχεις αυτή την ικανότητα. Στο θέμα φιλία όμως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Υπάρχουνε ''φίλοι''. Αυτούς τους ανθρώπους, κατά την γνώμη μου, πρέπει να τους κρατάς μακριά σου, γιατί θα σε πληγώσουνε και μετά θα γελάνε μαζί σου. Ευτυχώς δεν μου έχει τύχει μέχρι στιγμής και ούτε θέλω να μου τύχει. Οπότε αν έχεις πραγματικούς φίλους, αν σε συμπληρώνουνε, κράτα τους κοντά σου, δείξε τους πόσο τους αγαπάς και τους εκτιμάς, με απλές, καθημερινές κινήσεις, όπως ένα καλημέρα, μια αγκαλιά, ένα βαθύ βλέμμα, και θα δεις, θα το εκτιμήσουνε και θα είναι δίπλα σου όταν τους χρειαστείς, λόγω των εφηβικών σου προβλημάτων, είτε είναι οικογενειακό πρόβλημα, είτε ερωτική απογοήτευση, πλέον έχουμε αρκετά προβλήματα και οι φίλοι μας είναι αυτοί που μας καταλαβαίνουνε πιο πολύ.<br />ΥΓ: μέσω αυτού του άρθρου θέλω να πω στους δικούς μου φίλους, τα φιλαράκια μου, πως τους ευχαριστώ πραγματικά , για όσα περάσαμε μαζί και όσα θα περάσουμε μαζί και είμαι πραγματικά τυχερός που τους έχω! Το άρθρο αφιερωμένο σε εσάς!</span>Speshttp://www.blogger.com/profile/08677730383269114872noreply@blogger.com1