Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Πόνος.

Ο Πόνος.Ο Πόνος, είναι κατά την γνώμη μου μια απαισιόδοξη περιγραφή της ζωής. Όχι, μάλλον, μια πολύ καλή περιγραφή της ζωής. Με το πρώτο παιδικό κλάμα αποκτάμε τον πρώτο πόνο της ζωής. Με το δεύτερο, αντιλαμβανόμαστε πως το ταξίδι που ακολουθεί θα είναι δύσκολο. Είναι αστείο, ότι τα θεμέλια της δικιάς μας ζωής που χτίζεται από τον πόνο, δημιουργήθηκαν από τον πόνο κάποιου άλλου. Και θα συνεχίσουμε να ζούμε λόγω του πόνου των άλλων. Θάνατοι, δάκρυα, αποτυχίες, απορρίψεις, ανησυχίες, άγχος, χυλόπιτες. Αν το σκεφτείς η ζωή είναι ο πόνος.  Η ζωή του καθενός είναι μια ακόμα πινελιά σε έναν τεράστιο πίνακα χωρίς νόημα.  Ο πόνος όμως, είναι το πιο λογικό πράγμα, το πιο άρτιο συναίσθημα που υπάρχει στον πλανήτη. Ο πόνος είναι το πινέλο. Γιατί; Επειδή ο πόνος  είναι αυτός που μόλις πας να ανοίξεις τα αδύναμα φτερά σου θα σε ρίξει παταγωδώς στο έδαφος, χωρίς οίκτο. Ο πόνος όμως, είναι αυτός που θα σε κάνει να σηκωθείς ποιο δυνατός, ποιο οργισμένος, ποιο έτοιμος.  Χωρίς τον πόνο όμως, θα ήμασταν ένα αδύναμο φτερό μέσα στον άνεμο. Ο θάνατος θα ήταν ευχή όχι κατάρα... Η ευτυχία θα ήταν ανούσια. Η ευτυχία μας τώρα, είναι ένας μικρός παράδεισος. Οι μικρές σπάνιες καθημερινές ευτυχίες, είναι αυτό που κάνει τον πόνο επιθυμητό. Αν η ζωή λοιπόν ήταν μια γη, ο απέραντος ωκεανός θα ήταν ο πόνος. Και αυτοί οι μικροί, ανακουφιστικοί σταθμοί, μετά από την ταλαιπωρία του ταξιδιού προς το Τέλος, οι στεριές, θα ήταν η ευτυχία.

1 σχόλιο:

  1. η όλη ιδέα είναι ρεαλιστική και ισχύει στην ζωή αν δεν πονέσεις δεν θα μάθεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή